به گزارش اخبار خودرو ، نسل اول داچیا لوگان یا همان تندر ۹۰ سال‌هاست که در کنار ما ایرانیان به‌عنوان خودرویی‌کم‌استهلاک شناخته‌ می‌شود. طی این ۱۰ سال دو کمپانی مونتاژ‌کننده این خودرو در ایران برای هماهنگ‌تر شدن این خودرو با ذائقه مردم ایران سعی کرده‌اند نسخه‌های تغییریافته‌ای‌ را ازنظر طراحی معرفی کنند.‌

اخیرا نیز ایران‌خودرو اقدام به مونتاژ نسخه فیس‌لیفت اصلی این خودرو کرده و آن را تندر ۹۰ پلاس معرفی کرده است. اما به‌غیراز ایران، کمپانی رنو مونتاژ این خودرو را در کشورهای دیگری نیز کلید زده بود، مثل برزیل، کلمبیا، مراکش، روسیه، آفریقای‌جنوبی و هند.

[caption id="attachment_207758" align="aligncenter" width="700"] ماهیندرا ورتیو - تندر۹۰ هندی‌ها[/caption]

درواقع در سال ۲۰۰۷ یعنی دقیقا همان سالی که قرارداد شرکت رنوپارس در ایران اجرایی شد، ناسیک ماهیندرا نیز اولین نسخه از لوگان با فرمان سمت راست را روی خط تولید برد. در سال ۲۰۱۱ رابطه بین ماهیندرا و رنو شکر آب شد و ماهیندرا سهم ۴۹‌درصدی رنو در قرارداد را خریداری کرد، اما فروش خوب این مدل باعث شد ماهیندرا تولید این خودرو را ادامه دهد و البته پشتیبانی‌های فنی موردنیاز را از رنو اخذ کند، البته این‌بار به‌جای آرم رنو، لوگوی ماهیندرا روی خودرو نصب می‌شد و این کمپانی هندی نام ورتیو را برای آن برگزید.

لازم به ذکر است که این نام با توجه به روش نام‌گذاری ماهیندرا که برای تمام محصولات خود در حرف پایانی «او» استفاده می‌کند، انتخاب شد، دلیل این قانون نیز به این خاطر است که دو مدل ابتدایی ماهیندرا به‌نام اسکورپیو و بولرو موفقیت چشمگیری در بازار کسب کرده بودند. سپس در ۲۶ جولای سال ۲۰۱۲ ماهیندرا فیس‌لیفتی را که خود برای این خودرو طراحی کرده بود، در دهلی‌نو معرفی کرد.

سال بعد در ۵ جولای این‌بار در بمبئی نسخه ناچ‌بک این ورتیو یا ورتیو وایب را معرفی کرد. اما در سال ۲۰۱۴ با گسترش فعالیت‌های ماهیندرا به خودروهای برقی، پروژه تولید نسخه هیبرید ورتیو کلید خورد، بنابراین در سال ۲۰۱۵ ای-ورتیو، معرفی و در سال ۲۰۱۶ این خودرو در بازار کشور هند عرضه شد.

داستان برقی شدن ماهیندرا

برای برخی این سوال مطرح می‌شود که چرا خودروسازان وطنی در حرکت بزرگی که خودروسازان جهانی برای تولید خودروهای برقی به راه انداخته‌اند، اینقدر دیر وارد میدان شده‌اند و البته هنوز نتیجه فعالیت‌های محدود انجام‌شده را نیز در خیابان‌ها ندیده‌ایم. این در حالی است که شرکت‌های هندی از ما چند سالی است که جلو زده و وارد بخش برقی صنعت خودرو شده‌اند.

اما کمپانی ماهیندرا برای تبدیل شدن به بزرگ‌ترین خودروساز در بخش خودروهای برقی هند، در سال ۲۰۱۰ اقدام به خرید ۵۵.۲درصد از سهام کمپانی خودروسازی روا الکتریک کرد.

کمپانی روا الکتریک که در سال ۱۹۹۴ تاسیس شد، با همکاری و درواقع جوینت‌ونچری بین شرکت سرمایه‌گذاری بسیار بزرگ چتان و آمریگون الکترونیک‌تکنولوژی از ایالات‌متحده شروع به فعالیت کرد تا مثل بسیاری از دیگر شرکت‌هایی که بر پایه فناوری برقی خودرو می‌ساختند، به‌عنوان خودروساز برقی مطرح شود.

نتیجه این همکاری در سال ۲۰۰۱ به بار نشست و روا اولین محصول خود را که هم‌نام بانام شرکت بود، معرفی کرد. این خودروی کاملا برقی موفق شد که طی ۱۰ سال، ۴۶۰۰ دستگاه را در ۲۶کشور مختلف ازجمله بریتانیا به فروش برساند.

همان‌طور که ذکر کردیم، در سال ۲۰۱۰ عمده سهام شرکت روا توسط ماهیندرا خریداری ‌شد و سپس در سال ۲۰۱۶ به کمپانی ماهیندرا الکترونیک تغییر نام داد.

امروزه ماهیندرا به کمک روا، چهار محصول برقی را در بازار هند تولید کرد. این خودروها شامل خودروی کوچک شهری e2o «که درواقع نسل دوم از اولین محصول روا محصول می‌شود»، سدان ای-ورتیو «که مورد بررسی ماست»، ون ای-سوپرو و سه چرخ ای-آلفا هستند.

همچنین همان‌طور که در صفحه بین‌الملل روز گذشته عنوان کردیم، این کمپانی قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ سه محصول برقی دیگر را نیز به این چهار محصول اضافه کند.

[caption id="attachment_207759" align="aligncenter" width="700"] ماهیندرا ورتیو - تندر۹۰ هندی‌ها[/caption]

بررسی ظاهری

حال که مقدمه مفصلی در مورد این خودرو خواندید،‌ نوبت به این رسیده است که در مورد مشخصات خودرو صحبت کنیم. در ظاهر این خودرو کاملا مشخص است که با خودرویی به زور برقی‌شده طرف هستیم. البته ماهیندرا در نسخه برقی ورتیو سعی کرده که به علاقه مردم هند نسبت به قطعات کرومی بیشتر توجه کند و به همین خاطر بخش عمده جلوپنجره این خودرو از پلاستیک براق کرومی تشکیل ‌شده است.

در دیگر بخش‌ها با توجه به معرفی شدن این خودرو در سال ۲۰۱۵، لازم بوده که جزئیاتی به آن اضافه شود. پسندیدن یا نپسندیدن این تغییرات به عهده مخاطب است، اما در کل نمی‌توان این تغییرات را ماهرانه خواند.

در گرافیک چراغ‌های جلو شاهد تغییراتی هستیم تا حداقل در چراغ‌های راهنمای این خودرو صرفه‌جویی در مصرف برق از باتری‌ها رخ دهد، بنابراین یک ردیف ال‌ای‌دی به بخش بالایی چراغ‌های جلو، اضافه، قسمت سمت راست چراغ‌ها حذف و سه خط موازی به‌جای آن کار شده است.

در نمای کناری سمت چپ بالای گل‌گیر چرخ‌های جلو نیز درپوشی تعبیه‌شده که روی آن عبارت ME درج‌شده که مخفف ماهیندرا الکترونیک است و برای استفاده از شارژ سریع درون آن، درگاهی تعبیه‌شده است. البته در قسمت معمول باک بنزین نیز درگاه شارژ عادی قرار دارد.

در قسمت پشت با توجه به‌ظاهر فیس‌لیفت ورتیو از چراغ‌های متفاوتی استفاده‌شده است و همچنین شاهد خطوط اضافه‌تری نسبت به لوگان استاندارد هستیم.

پیشرانه

ای-ورتیو از موتوربرقی سه فازی بهره می‌برد که جریان ۷۲ ولتی از آن عبور می‌کند و توان آن به ۳۰.۵ کیلووات می‌رسد که این نیرو می‌تواند با گذر از گیربکس تک‌حالته، برای چرخ‌های جلو ۹۱ نیوتون‌متر گشتاور ایجاد کند.

نیروی موردنیاز این موتور از باتری ۲۰۰ آمپرساعتی لیتیوم-یونی تامین می‌شود که به‌غیراز تامین نیروی موتور اصلی، وظیفه برق‌رسانی به تمام ادوات داخل کابین و همچنین شارژ باتری ۱۲ولتی مخصوص روشن کردن خودرو را بر عهده دارد. روشن کردن این خودرو هنر زیادی می‌طلبد.

در ابتدا باید سوئیچ را بچرخانید، سپس ۱۵ ثانیه صبر کنید تا صدایی از عقب ماشین شنیده شود که نشان‌دهنده روشن شدن خودرو است. سپس باید دکمه درایو را که در قسمت پایین سمت راست داشبورد قرارگرفته، فشار دهید.

این کار باعث می‌شود خودرو کمی به جلو تکان بخورد، حالا نوبت به گیربکس می‌رسد که روی حالت F قرار بگیرد تا شروع حرکت انجام شود. برای نیروی بیشتر نیاز است روی حالت B قرار بگیرد که کمی به توان موتور می‌افزاید و البته در تمام طول مدت تست، گیربکس در این حالت قرار داشت ولی چندان موثر نبود.

نسخه برقی ورتیو برای رسیدن به‌سرعت ۶۴کیلومتربرساعت عملکرد منطقی دارد، اما نمی‌توان از آن انتظار شتاب چندانی داشت. البته مشکل از جایی شروع می‌شود که قصد دارید به‌ سرعت‌های فراتر از ۱۰۰کیلومتربرساعت دست پیدا کنید.

با اینکه ماهیندرا در این خودرو از موتور قوی‌تری نسبت به مدل e2o استفاده کرده، اما نمی‌توان انتظاری در حد پیشرانه‌های ۱.۱ لیتری لوگان را نیز از این خودرو داشت.

البته ماهیندرا اعلام کرده که نهایت سرعت قابل‌دسترس این خودرو ۱۳۸ کیلومتربرساعت است، اما مسلما برای رسیدن به‌سرعت بالای ۱۲۰ کیلومتربرساعت نیاز به جاده کاملا مستقیم و طولانی است.

فضای داخلی

با توجه به برقی شدن خودرو تغییرات زیادی در کابین ورتیو اعمال ‌شده که مهم‌ترین آنها صفحه نشانگر پشت فرمان است. این قطعه به‌صورت کاملا دیجیتالی درآمده و اطلاعات متفاوتی نسبت به یک خودروی بنزینی ارائه می‌دهد. همچنین کنسول وسط تا اهرم وضعیت گیربکس، تغییرات زیادی به خود دیده است.

[caption id="attachment_207760" align="aligncenter" width="700"] ماهیندرا ورتیو - تندر۹۰ هندی‌ها[/caption]

این خودرو هنوز از همان ضبط تک دین‌ای استفاده می‌کند که فقط قابلیت پخش سی‌دی و رادیو دارد. کمی پایین‌تر نیز دکمه فلاشر و غربیلک‌های تنظیم سیستم تهویه هوا قرار دارد که با وجود تغییرات در ظاهر هنوز به‌صورت دستی تنظیم می‌شوند و اتوماتیک نیستند.

ظاهرا برای صرفه‌جویی در مصرف برق بیشتر از فضای بیرونی در داخل کابین استفاده شده است تا هم زحمت کمتری برای تغییرات در کابین کشیده شود و هم توجیهی برای این کار وجود داشته باشد.

در قسمت بین صندلی‌ها نیز هنوز شاهد جا‌لیوانی‌های معمول لوگان هستیم که تجربه ثابت کرده است عملا به‌جای کاربرد اصلی‌شان به درد جا دادن وسایلی غیر از لیوان می‌خورد. سپس دسته‌دنده را می‌بینیم که شباهت کمی با نسخه اتوماتیک دارد ولی به‌خاطر تک‌حالته بودن گیربکس این خودرو‌، فقط حالت حرکت، خلاص، افزایش توان و پارک در نظر گرفته‌شده است.

با وجود اینکه فرمان این خودرو هنوز حالت کلاسیک خود را حفظ کرده است، اما رودری‌ها تغییرات مثبتی نسبت به لوگان دارند و همچنین دیگر جزئیات اضافه‌شده به کابین در کل مثبت ارزیابی می‌شود.

امکانات

ماهیندرا اعلام کرده که در مراحل توسعه این محصول به این مورد دقت کرده است که خودروی برقی اقتصادی بسازد، نه رقیبی برای تسلا، بنابراین این خودرو می‌تواند با یک بار شارژ کامل تا ۱۱۰ کیلومتر را پیمایش کند. اما این قابلیت وجود دارد که در آخرین سطح از شارژ باتری‌های موتور در حالتی فعالیت کند که ۲۰ کیلومتر به مسافت قابل پیمایش خودرو اضافه شود تا خودرو به نزدیک‌ترین محل برای شارژ برسد.

همچنین در این خودرو مثل خودروهای هیبرید امکان شارژ شدن هنگام ترمزگیری قرار داده شده که به فناوری کینتیک معروف است. البته برای شارژ کردن باتری‌های این خودرو در حالت معمول به هشت ساعت زمان نیاز است، اما در مدل‌های D6 امکان استفاده از شارژ سریع موجود است که زمان شارژ را تا یک‌ساعت‌و‌نیم کاهش می‌دهد. با وجود تمام این امکانات این خودرو، از فقدان تجهیزات ایمنی پایه مثل ترمز ABS و ایربگ رنج می‌برد.

سواری

این خودرو ازنظر تعلیق تفاوت چندانی با ورتیو معمولی ندارد و هنوز این خودرو از سواری نرمی بهره می‌برد، حتی به‌خاطر افزایش وزن ۷۰کیلوگرمی نسبت به نسخه‌های بنزینی، تعادل خودرو بهتر نیز شده، اما حین گردش احساس می‌شود که فرمان وزن بیشتری نسبت به نسخه‌های عادی داشته و گویا تنبلی در اجرای فرمان‌ دارد اما در کل، کیفیت سواری مطلوب است.

[aparat]NpmYi[/aparat]

در حال حاضر ماهیندرا به‌عنوان بزرگ‌ترین خودروساز برقی هند فقط ۲۰۰ ایستگاه شارژ تاسیس کرده و می‌توان تحلیل کرد که هنوز استفاده از خودروهای هیبرید نسبت به خودروهای برقی «حداقل در هند» به‌صرفه‌تر است. اما آنچه مشخص است اینکه، این خودرو برای کاربری‌های ‌درون‌شهری می‌تواند گزینه ایده‌آلی باشد. بنابراین می‌توان ای-ورتیو را به‌عنوان الگویی نه‌چندان موفق به خودروسازان داخلی معرفی کرد تا بلکه در حرکت‌های آتی خود برنامه دقیق، موثر و البته به‌روزتری برای تولید خودروهای برقی در ایران در پیش بگیرند.